Beyitlerinin Başlangıç ve Kafiye Harfleri Aynı Olan Bir Elifnâme

Râgıb’ın Elifnâme’si

Yazarlar

DOI:

https://doi.org/10.5281/zenodo.14184714

Anahtar Kelimeler:

İslami Türk edebiyatı, Tasavvuf edebiyatı, elifnâme, Râgıb, on dokuzuncu yüzyıl

Özet

İslam kültüründe ilm-i hurûf denilen alanın temel aracı olan harfler vasıtasıyla oluşturulan ebced, cifr, vefk ve tefe’ül gibi sistemler hayatı ve insanı anlamlandırma çabalarının bir sonucudur. Hurufilik ve İslam tasavvufunda harflere dair inanışlar zamanla şairler için bir kaynak olarak değerlendirilmiştir. Şairler şiirlerinde çoğunlukla harfleri noktalı-noktasız ya da bitişen-bitişmeyen harfler olması bakımından şekle dayalı söz hüneri olarak kullanmışlardır. Bunun yanı sıra harflerin, temsil ve işaret ettikleri mecazi ve tasavvufi sembollerin ifade aracı olarak sıklıkla kullanılması yeni nazım türlerinin ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Harflere dayalı bir tertibe sahip nazım türü denildiğinde akla ilk gelen elifnâmelerdir. Elifnâmeler; gazel, kasîde, müseddes, mesnevî, koşma, destan, semai ve divan gibi çeşitli nazım şekilleriyle yazılmıştır. Klasik Türk edebiyatı ve halk edebiyatının müştereklerinden olan bu tür genellikle Allah’ın esma ve sıfatları, Allah’a yakarış, Hz. Peygamber ve din büyüklerine övgü, ibadetin önemi, tarikat-şeyh ilişkisi, yaratılışın özü ve anlamı, vahdet-kesret ilişkisi gibi dinî, tasavvufi ve didaktik konularda yazılmaktadır. Tertip şekli bakımından çeşitlilik gösteren elifnâmeler harflerin bulunduğu yer ve nazım birimi temelinde ters, düz, düz-ters, ebcednâme ve iç içe elifnâmeler şeklinde tasnif edilmiştir. Yapılan çalışmalar incelendiğinde yayımlanan elifnâmelerde düzenli şekilde beyitlerin başlangıcı ve kafiye harfi aynı olan bir elifnâme tespit edilememiştir. Bu açıdan çalışmamamızın konusu olan on dokuzuncu yüzyılda Râgıb tarafından mesnevî nazım şekliyle kaleme alınmış elifnâme, hem beyitlerinin ilk mısralarındaki kelimenin ilk harfinin hem de kafiye harflerinin alfabetik ve aynı olması bakımından ilginçtir. Çalışmamızda kaynaklarda daha önce bahsedilmemiş bu elifnâmenin varlığına değinilip şiir muhteva ve şekil hususiyetleri açısından incelenecektir. Çalışmanın sonunda Elifnâme’nin transkripsiyonlu metni ve diliçi çevirisine yer verilecektir.

Referanslar

Arat, Reşit Rahmeti. Eski Türk Şiiri. Ankara: TDK, 1991.

Aslan, Üzeyir. “XVIII. yüzyıl Mutasavvıf Şairlerinden Fahrî Ahmed ve Elif-Nâme Şerhi.” Türk Kültürü İncelemeleri Dergisi, s. 19 (2008): 157-192.

Ay, Sibel. “Muhammed Râgıb ve İki Tasavvufî Risalesi: Pend-i Sâlikân ve Tuhfe-i Dervişân.” Littera Turca: Journal of Turkish Language and Literature 9, s. 2 (2023): 239-253.

Adnan Çağlı. “Halîmî Hayatı, Edebî Kişiliği, Eserleri ve Dîvânı’nın Tenkidli Metni” Doktora Tezi. Selçuk Üniversitesi, 1998.

Batislam, H. Dilek. “Lisân-ı Pepegî (Kekeme Dili) ile Yazılmış Bir Elifnâme Örneği.” Littera Turca: Journal of Turkish Language and Literature 7, s. 4 (2021): 964-976.

Çelik Vural, Büşra. “Ehlî’nin Düvâz-nâme Temalı Elif-nâme’si.” Türk Kültürü ve Hacı Bektaş Veli Araştırma Dergisi, s. 108 (Aralık 2023): 438-453.

Çukurlu, Talip. İsyânî Dîvânı: İnceleme-Metin-Tıpkıbasım. İstanbul: Dün Bugün Yarın Yayınları, 2022.

Eğri, Sadettin. “Ali Rûmî’nin Elif-Nâmelerinde Şahıs ve Eser İsimleri.” Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi 24, s. 44 (2023): 39-55.

Gökbel, Ahmet. Alevi Bektaşi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi, 2019.

Güvenç, Ahmet Özgür. “Latin Alfabesine Göre Ortaya Konan Elifnameler Üzerine.” Turkish Studies: International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, no. 8 (Fall 2013): 1003-1016.

Güzel, Abdurrahman. Dinî-Tasavvufi Türk Edebiyatı. Ankara: Akçağ, 2006.

Kaçar, Burhan. “Türk Edebiyatında Elif-nameler.” V. Milletlerarası Türk Halk Kültürü Kongresi Seksiyon Bildirileri Kitabı I, 310-311. Ankara: Kültür Bakanlığı, 1997.

Kaplan, Hasan. “Klasik Türk Edebiyatında Elifname Geleneği ve İsmail Hikmetî’nin Elifnâmeleri.” Akademik Dil ve Edebiyat Dergisi 6, s. 2 (2022): 437-484.

Kâşânî, Abdürrezzak. Tasavvuf Sözlüğü. Çeviren Ekrem Demirli. İstanbul: İz Yayıncılık, 2015.

Kaya, Doğan. Ansiklopedik Türk Halk Terimleri Sözlüğü. Ankara: Akçağ, 2007.

Mütercim Âsım Efendi. Burhân-ı Kâtı. Hazırlayan Mürsel Öztürk ve Derya Örs. Ankara: TDK, 2000.

Özkat, Mustafa. “Türk Edebiyatında Manzum Meşâyih Silsile-nâmeleri (Tasavvufî Silsile-nâmeler - Tarikat Silsile-nâmeleri).” Divan Edebiyatı Dergisi, s. 28 (2022): 479-543.

Öztoprak, Nihat. “Elifnâmelerin Tertip Hususiyetleri ve Metin Tesisindeki Yeri.” Uluslararası Türklük Bilgisi Sempozyumu: 25-27 Nisan 2007: Bildiriler 2, 817-829. Erzurum, 2009.

Temizkan, Mehmet. Türk Edebiyatında Harf Şiirleri ve Elif-nâmeler. İzmir: Külcüoğlu Kültür Merkezi Yayınları, 2007.

Tökel, Dursun Ali. Divan Şiirinde Harf Simgeciliği. Ankara: Hece, 2003.

Uzun, Mustafa İsmet. “Elif.” TDVİA, XI, 37, https://islamansiklopedisi.org.tr/elif#2-edebiyat (erişim 4 Kasım 2024).

Yıldırım, Ayten. “XIX. Asrın Bilinmeyen Şairi Vasfî ve İki Elif-Nâme’si.” Divan Edebiyatı Dergisi, s. 28 (2022): 691-713.

Yılmaz, Mehmet. Kültürümüzde Ayet ve Hadisler: Ansiklopedik Sözlük, İstanbul: Kesit, 2013.

İndir

Yayınlanmış

2024-12-21

Nasıl Atıf Yapılır

Ay, Sibel. “Beyitlerinin Başlangıç Ve Kafiye Harfleri Aynı Olan Bir Elifnâme: Râgıb’ın Elifnâme’si”. Zemin, no. 8 (Aralık 21, 2024): 26–49. Erişim Aralık 21, 2024. https://zemindergi.com/index.php/pub/article/view/122.

Sayı

Bölüm

Makaleler